ديروز را ورق مي زنم و خاطرات گذشته را مرور مي کنم .

در روزهاي بي تو بودن صداي خش خش برگها را از لابلاي صفحات پاييزي مي شنوم و التماس شاخه ها را که در حسرت دستهاي سبز تو مانده اند .

کم کم به اين باور مي رسم که سرنوشت ، نثر ساده ايست از حسرت و اشک که حرفي براي گفتن ندارد .

به صفحات بهاري با تو بودن مي رسم . بنفشه هايي که از بالاي واژه ها سر مي زنند و چشمان تو را بهانه کرده اند .

هروقت احساس دلتنگي مي کنم ميام اينجا. زياد ميام اما بيشتر وقتها يواشکي ميام. پاورچين و بي سرو صدا که حتي صداي پامو خودمم هم نميشنوم.
اما اين روزا وقتي ميام واضح و آشکار و يه پيامي هم ميذارم
دلتنگيهام زياد شده، خيلي زياد، ديگه دوري و نبودنت....
آره حضورت و وجودت رو کنارم مي خوام
تا آروم بشم
تا دستاتو بگيرمو چشمامو ببندم و تپشهاي قلبت رو حس کنم و قلبم تند تند بزنه
اين همون حسيه که ندارمش
گاهي هست اما ...........
کاش بودي فقط!

خداوندا!
جاي سوره اي به نام عشق در قرآن تو خاليست که اينگونه شروع شود:
" و قسم به روزي که دلت مي شکند و مرهمي جز خدا نخواهي يافت"

آرزويم اين است تو به باور برسي
که در اين کنج هياهوي زمان
بين بي باوري آدم ها
يک نفر مي خواهد تو سلامت باشي و بخندي همه عمر

دل....
اين واژه بي نقطه، گاهي به وسعت يک دريا برايت دلتنگي مي کند.